Калі гаварыць пра Яцкаўшчыну, як тут не ўспомніць пра майго прадзядулю Суржына Аляксандра Фёдаравіча. Я, як член факультатыўнага занятку “Мая Айчына”, даўно цікавілася лёсам землякоў – ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны. Мы сабралі вялікі альбом фотаздымкаў ветэранаў вайны –нашых землякоў. Сярод іх і мой прадзед Суржын Аляксандр. Я яго ніколі не бачыла, акрамя двух фотаздымкаў: у сямейным альбоме і на помніку на могілках. Але з расказаў маёй бабулі Аляксандры і іншых родзічаў уяўляю сабе гэтага мужнага чалавека, які прайшоў усю вайну і вярнуўся ў родную хату з перамогай. Калі фашысты напалі на Савецкі Саюз, прадзядулю споўнілася толькі сямнаццаць. Узрост непрызыўны. І толькі ў ліпені 1944 года, пасля вызвалення Ляхавіцкага раёна ад фашысцкіх захопнікаў, Аляксандр Фёдаравіч апынуўся ў дзеючай арміі. Ён быў звычайным радавым, якіх было мільёны. Не хаваўся за спіны іншых, не прымацаваўся ў гаспадарчым абозе.