Вайна пачалася для нас з бамбёжак нямецкай авіяцыі .Напрыканцы 1941 года стала ведома,што ў раёне дзейнічаюць першыя партызанскія групы. Народным мсціўцаў не хапала зброі ,боепрыпасаў,прадуктаў харчавання,таму ім даводзілася звяртацца за дапамогай да мясцовых. Уладзімір Емельянчык трапіў пад Маскву ў горад Альбіна,дзе знаходзіўся вучэбны стралковы полк.Пасля заканчэння вучобы іх адправілі на фронт.Па дарозе даведаліся,што накіроўваюцца на 3-ці Беларускі.Мы апынуліся ў сапраўдным пекле.Я быў тройчы паранены.Першыя два раненні былі легкія-пасоя кароткага лячэння я зноў вяртаўся ў строй.Падчас апошняга наступлення пад Кёнігсбергам мяне параніла ў нагу.Нагу удалося выратаваць,але я застаўся інвалідам і быў камісаваны. У мірны час былы франтавік працаваў у мясцовым калгасе.