Перад вачыма часта ўсплымае вобраз – гэты маўклівы вобраз беларуса, майго прадзеда. Зараз яго ўжо няма ў жывых, але ён жывы! Жывы ў маёй памяці, у маіх думках! Прайшоўшы праз усю вайну, некалькі разоў трапляў пад кулі ворага: шпіталь, бой, ізноў шпіталь, узнагарода, яшчэ адна ўзнагарода, падзяка ад самога Сталіна (аб гэтым я даведаўся ад бацькоў). І кожны раз ён маўчаў, кожны год на дзявятага мая, салют, віншаванні, медаль, а ён маўчаў… ніколі не адзяваў ён свайго пінджачка з медалямі, мае бацькі накідвалі яго яму на плечы. Трошкі заўважна мільгатне на яго вуснах трывожная ўсмешка і … зноў маўчыць. Ніколі не хваліўся, не любіў успамінаць. Толькі часта ўзгадваў Дзень Перамогі, і як яго чакалі людзі. І як цікава мне было ўбачыць у дакументах майго прадзеда, што ён па нацыянальнасці беларус, і бацькі яго былі беларусамі. Моцны, маўклівы беларус!